Miscommunicatie, onbegrepen worden, conflicten; we hebben er allemaal zo nu en dan mee te maken en zelden leidt het tot iets constructiefs. In zo'n situatie trekken we ons vanuit de opgebouwde frustraties en ervaren onmacht vervolgens al snel emotioneel terug en stokt de echte samenwerking. Ons beroepend op onze eigen goede intentie... En het ergste is, met een verminderd vertrouwen vervolgen we ons pad.
"Every criticism, judgment, diagnosis and expression of anger is the tragic expression of an unmet need." (Marshall Rosenberg)Hoe fijn zou het zijn om met het grootste gemak broeihaarden te ontlopen, telkenmale gehoord te worden,
vanuit begrip samen te werken en altijd elkaars grenzen te respecteren? En
liever nog, telkens opnieuw ruimte te voelen voor empathie?
Hoe? In wezen is de theorie
heel eenvoudig, het is allemaal te snappen. Maar de praktijk laat zien dat het
heel moeilijk is voor velen. Oefening baart kunst, vandaar een praktijkgerichte training.
Wat we verleerd zijn of slecht getraind hebben als volwassene, is om achter onze eigen gevoelens te kijken, naar onze psychologische en universele behoeften. We laten na deze te benoemen en ontnemen onszelf en de ander de kans om ons tegemoet te komen. Gevolg: we krijgen waarschijnlijk iets, waar we weliswaar om gevraagd hebben, maar wat we feitelijk dus helemaal niet nodig hebben !!
"Het is soms
een kunst om geen verwijt, kritiek of schuld te horen; met de taal van het
hart wordt dat een stuk eenvoudiger!"
"In een woord: ontwapenend. Ik schrok ervan te zien dat mijn eigen communicatie eigenlijk
zo gewapend was geworden."
